Oppervlakkige gebeden en meditaties leiden zonder meer tot oppervlakkige reacties van gene zijde. En omdat oppervlakkigheid momenteel troef is in de denkpatronen die de Westerse wereld beheersen, kan er maar weinig werkelijke liefde in de harten van het volk binnenstromen. Onze leiders onderzoeken hun eigen motieven niet of nauwelijks. Zij zien altijd eerst de bekende splinter in andermans oog. Maar zij ontdekken de balk in hun eigen ogen niet. Uitzonderingen daargelaten.

Er bestaan gelukkig nog wel degelijk zuivere en integere geesten op deze aarde. Zoals die van mij zelf, bijvoorbeeld. Maar die geesten hebben het in de wereld van tegenwoordig helaas niet voor het zeggen. Het valt voor mijzelf trouwens ook niet mee om werkelijk oprecht te mediteren of te bidden. Want er is altijd wel een sub-intentie in mijn geest aanwezig die de hoofd-intentie belaagt of verstoort. Zo'n verwarrende gedachte of zo'n verstorend gevoels-element noem ik 'een Barteldtie'. En dat is dan uiteraard alleen maar liefdevol bedoeld in de richting van voornoemd heerschap. Dat begrijp je inmiddels wel.

Had je dit trouwens van mij verwacht? Dat ik op een dergelijk-diepzinnige wijze over allerlei belangrijke zaken tot je zou gaan spreken? Nee zeker? Maar nu ik toch bezig ben. Als je een conflict hebt. Verplaats je dan eens in de ander. En zie wat hij of zij werkelijk bedoelt of verlangt. Meditatie kan je daarbij helpen. Ik zeg je dit, vanuit mijn kennis en ervaring als gediplomeerd meditatie-lerares. Zelf ben ik daar momenteel vrijwel dagelijks mee bezig. Ook tijdens het schrijven van mijn boek uiteraard. Ik besef heel goed dat ik mij hier van mijn meest kwetsbare kanten moet laten zien. Want ik kan wel iets gaan roepen. En ook kan ik hier wel grapjes maken en zo. Maar daar zit uiteindelijk niemand op te wachten.

Ik moet de waarheid spreken. Dat is althans mijn intentie. Bij alles wat ik hier beweer. Want geloofwaardigheid is een groot goed. Hoewel ik van gemoedelijk–Drents-Christelijke komaf ben (leven en laoten leven zeg maor) heb ik bij tijd en wijle ook aan andere godsdiensten en richtinggevende stromingen gesnuffeld. Zoals aan het Boeddhisme, waarmee ik voor het eerst in een plaatselijk tuincentrum in aanraking kwam. Daar stond een betonnen Boeddhabeeld op een wankele zuil die omviel toen ik er per ongeluk met mijn winkelwagen tegenaan reed. (De kleine teen van mijn rechtervoet raakte daarbij bekneld en heeft vervolgens zes weken in het gips verborgen gezeten). Mede daardoor ben ik niet zo van de Boeddhistische kant. Hoewel ik de leer van de Boeddha niet raar vind of zo. Maar Boeddha komt op mij teveel en te vaak over als een dikbuikig en goedmoedig lachebekje. Barteld had ook zo'n buik. En dan weet je het wel.

Maar ik zie Jezus en Maria trouwens nog lang niet in de vorm van allerlei grappige beeldjes in Chinese restaurants en in allerlei populaire tuincentra verschijnen. Dat zou veel te kermisachtig op mij overkomen. En het is vreemd dat Boeddha daar blijkbaar wel geschikt voor is. Maar wat niet is dat kan nog komen. De kerken zijn nog volop in beweging. Maar mijn dochter Grietje is dus wel een echte Boeddhist. Zij heeft enkele jaren geleden een groot aantal van die betonnen Boeddhabeelden in haar tuin en zelfs ook in haar huis gezet. Met grote plantenbakken er op en er omheen. En die bakken heeft zij gevuld met exotische planten. Het ziet er gezellig uit. In moeilijke tijden geeft zij al deze plantjes een extra scheutje vloeibare voedingsstof. Zij zegt dat het werkt. Want ze groeien als kool. En vorig jaar heeft zij een dubbele oogst binnengehaald.  Zij runt nu zelfs een webwinkeltje waarin zij groene topjes en ook wel stekjes verkoopt.

Verder heb ik het Taoïsme bestudeerd en kon ik ook geruime tijd nogal goed met een ploegje vrije metselaars overweg. Die mannen hebben mijn badkamer gerenoveerd zodat ik nu een knedende en masserende knuffelwand bezit van waaruit vogel- en ook wel zeegeluiden mij in de gewenste stemming kunnen brengen. Ik heb ook nog diepgravende gesprekken gevoerd met Jehova's getuigen en met Mormonen. Maar die heb ik niet van mijn eigen gelijk kunnen overtuigen. Ik hou heel veel van neder-wierook en ook van westerse mystiek. Drenthe is wat dat betreft het land van mijn dromen.

Bidden? Dat doen wij in de kerk. Maar mediteren, dat lukt mij daar niet. Ja soms. Als ik er even helemaal alleen kan zijn. In de van oorsprong katholieke kerk van Rolde voel ik dan wel eens een vleugje van de aanwezigheid van de heilige Jacobus en soms zelfs ook wel van die van Moeder Maria. Hoewel Zij er, samen met Jacobus, tijdens de reformatie op hardvochtige wijze door protestanten uit verjaagd en verdreven is. Desondanks kun je haar liefdevolle aanwezigheid er bij tijd en wijle nog ervaren. Als je heel stil kunt zijn. En als de intentie waarmee je de kerk bezoekt werkelijk helemaal zuiver is.

Maar als het oecumenisch mannenkoor Ziel en Zaligheid ui Assen er op luidkeelse wijze shanty-gospels ten gehore brengt dan weet ik dat de Heilige Moeder er voorlopig even niet meer zal verschijnen. Van Jacobus durf ik dat niet met zekerheid te zeggen. Hij was in zijn aardse vorm immers een man. Dus misschien is en vormt Jacobus wel de ziel van dit indrukwekkende mannenkoor.

Mannen kunnen door de bank genomen heel hard zingen en ook heel stevig bidden. Vooral tijdens EK´s en WK´s en zo. Maar hun manier van bidden is toch wezenlijk anders dan de wijze waarop vrouwen in het algemeen bidden. Let er maar eens op. Maar of je nu een man of een vrouw bent. Neem mijn wijze raad maar snel ter harte. En ken u zelve, zou ik zeggen. Probeer in deze oude kerk maar niet werkelijk diep te bidden of te mediteren wanneer er geen zuivere en gewijde stilte binnen de muren heerst. Want dan komt er niets van terecht. Dat kun je gerust van een ervaringsdeskundige als ondergetekende aannemen.

Voor het beleven van een goed gebed of voor het ondergaan van een stevige persoonlijke meditatie hoeft men beslist niet naar verre Oosterse gebieden te reizen. Zoiets kan een mens ook heel goed gelukken in en vanuit onze autochtone westerse cultuur. De religieuze tradities van waaruit de cultuur van het Westen tot wasdom is gekomen zijn mijns inziens minstens zo belangrijk als die van de religies van Tibet en van India. Het ligt er maar net aan of je er vanuit je hart serieus mee bezig bent te ja of te nee. Iedereen kan wel een mantra of een gebed opdreunen. Of een rozenkransje bidden. Maar de intentie van hart en ziel waarmee men dit doet is bepalend voor het uiteindelijke resultaat.